پرسپولیس بار دیگر در خانه دو امتیاز طلایی را از دست داد تا نشان دهد، باوجود فضای مثبت ناشی از اعتماد هواداران و برنامه مساعد بازی‌ها در نیم‌فصل دوم، هیچ عزم جدی برای حضور قدرتمند در ادامه لیگ ندارد. به نظر می‌رسد ستایش‌های اغراق‌آمیز از یحیی گل‌محمدی پس از شروع موفقیت‌آمیز تیم، این مربی جوان را خیلی زود «هوایی» کرده است.

تغییرات عجیب و غریب در ترکیب اصلی، به ویژه در بازی اخیر مقابل نفت تهران، بیش از هر چیز دیگر ناشی از اعتماد به نفس کاذب یحیی است؛ مردی که گویی تصور می‌کند صعود به مرحله یک‌چهارم نهایی جام حذفی دستاوردی آن‌چنان بزرگ بوده که حالا مجاز است از لیگ و حیثیت پرسپولیس چشم‌پوشی کند. اینکه بدون هیچ توضیحی پیش از بازی با فولاد از نوبت رسیدن به «ذخیره‌ها» حرف می‌زند یا به تقلید از امیر قلعه‌نویی، ملی‌پوشانش را مقابل نفت روی نیمکت می‌نشاند، توجیه فنی قانع‌کننده‌ای ندارد.

عصر شنبه، جناح راست پرسپولیس ۹۰ دقیقه تعطیل بود، بی‌آنکه کسی بداند حسین ماهینی پس از نیمکت‌نشینی در تیم ملی به چه دلیلی منطقی از ترکیب اصلی کنار مانده است. این پرسش درباره غلامرضا رضایی هم مطرح است؛ بازیکنی که با توجه به آمادگی این روزهایش و عدم استفاده در تیم ملی، می‌توانست کمک بزرگی برای سرخپوشان باشد، اما خیلی دیر به میدان آمد.

یحیی در واکنش به ناکامی ابتکاراتش، در جبهه بی‌منطقی سنگر می‌گیرد و می‌گوید: «پرسپولیس از اول هم مدعی نبود!» اما نگاهی به جدول مسابقات، این توجیه را کاملاً رد می‌کند. اگر تیم او شش امتیازی که در بازی‌های خانگی به‌سادگی از دست داد را نگه می‌داشت و سه امتیاز بازی با گهر را هم به اندوخته‌اش اضافه می‌کرد، به‌راحتی در جمع چهار مدعی اصلی لیگ قرار می‌گرفت.

برخلاف ادعای یحیی، این خود اوست که فرصت‌های طلایی تیم را یکی پس از دیگری از بین می‌برد و گویا حاضر است این شکست‌ها را فدای اثبات «اقتدار» خود کند. اصول فوتبال می‌گویند حتی ستاره‌ای مثل مهدوی‌کیا هم حق اعتراض به نیمکت‌نشینی‌اش را ندارد، اما در عین حال تاکید می‌کنند مربی باید از همه امکاناتش برای رسیدن به موفقیت بهره ببرد. بازیکنی مثل مهدوی‌کیا که در تمام فصل عصای دست مربی قبلی بوده، چرا باید در بازی مهمی مثل نبرد با فولاد که نیاز به هافبکی باتجربه شدیداً احساس می‌شود، مدت‌ها روی نیمکت بماند؟

آیا مهدی و پرسپولیس قربانی اثبات «رییس بودن» یحیی شده‌اند؟ مربی جوانی مثل تیتو ویلانوا که در نیم‌فصل اول لالیگا رکورد بی‌نظیری با ۵۵ امتیاز از ۵۷ امتیاز ممکن ثبت کرد، چقدر برای اثبات شخصیت خود دست به چنین نمایش‌های بی‌منطق زد؟ او به سادگی میراث پپ گواردیولا را حفظ کرد و توانایی‌هایش را روی زمین نشان داد، نه با تصمیمات جنجالی خارج از میدان.