ما زخم‌ها و مصیبت‌هایمان را با بی‌پروایی خبرنگاران به ذهن سپرده‌ایم تا شاید درسی برگیریم از صلح، انسان دوستی و آزادگی.
یادداشت؛ سیدمصطفی جمشیدی
کاشف خبر / به نقل از تایماز نیوز ، حرفه خبرنگاری با رازآلودی عجیبی درآمیخته؛ لنزهایی را به خاطر بیاورید که زیر باران آتش و خون به چرخش درآمده‌اند تا سوژه‌ای چموش و هول‌انگیز همچون مرگ را به بند بکشند؛ قلم‌هایی را که از دردِ انسان بودن روی کاغذ به رقص درآمده‌اند، گزارش‌هایی که تا ابد نیمه‌تمام مانده‌اند و فایل‌های صوتی پیاده نشده را…
ما زخم‌ها و مصیبت‌هایمان را با بی‌پروایی خبرنگاران به ذهن سپرده‌ایم تا شاید درسی برگیریم از صلح، انسان دوستی و آزادگی.
واژه خبرنگار در چهار گوشه جهان احترام عمومی را برمی‌انگیزد. این واژه درجه‌ای از تقدس را با خود به همراه دارد. حُرمت و تقدسی از جنس آنچه برای علم و آگاهی قائلیم. چون همه راهبران و معلمان بزرگ تاریخ بر رهاندن بشر از قفس جهل و نادانی جهد کرده‌اند و بخش قابل توجهی از این رسالت خطیر در جامعه نوین بر دوش خبرنگار است. خبرنگاری که بی اعتنا به زمان، دستمزد و مخاطرات، چشم به حقیقت می‌دوزد و به رسالتش می‌نازد.
می‌گویند رسانه رکن چهارم دموکراسی است؛ این یک «بلوفِ بزرگ» نیست، حقیقتی است که چشم بستن بر آن خسران ابدی برایمان به بار خواهد آورد. چون بدون خبرنگار آزاد وآزاده و به دور از اخبار و اطلاعات جامع و فراگیر، آگاهی حاصل نمی‌شود و همین کافیست تا حقوق سیاسی‌مان را از کف بدهیم و از عمل به تعهدات اجتماعی‌مان باز بمانیم. ردای روزنامه‌نگاری آرمانی هم به تن هر کسی نمی آید؛ کان را که خبر شد خبری باز نیامد!
اما می‌گویند کسی روزنامه‌نگاران را دوست ندارد؛ شاید به این دلیل که روحیه آدمی با تذکر و هشدار سازگاری چندانی ندارد؛ روی آلارم صبحگاهی موبایل، سمفونی پنجم بتهوون هم آزاردهنده است؛ پس نمی‌توان انتظار داشت برای خبرنگارانی که خواب از سر ملت می‌پرانند، گُل پرتاب شود! روز خبرنگار مبارک