یادداشت ؛ رضا علیزاده

در مقطع حساس و پرتلاطمی قرار داریم، در شرایطی که دغدغه‌های فرهنگی و اجتماعی چونان سایه‌ای سنگین بر روح جامعه خسته ایرانی سایه افکنده است، “تئاتر خیابانی” در جای جای لاهیجان با شعار “شهروندمحوری” برگزار شد؛ نمی‌گویم خیلی خوب، نمی‌گویم خیلی بد؛ اما می دانیم همه تلاش خود را کردند، چه هیات برگزارکننده، چه مسولی که این روزها جامعه با او در فضای سوتفاهم قرار دارد، پای کار آمد، حتی با مشغله‌های کلیشه‌ای روزمره خود، کنار مردم نشست تا پرچم این رویداد به زمین نیفتد.
برگزاری این رویداد و نقش مسولانه نفرات آن هیچگاه محل تملق در این مجال نیست، بحث خود “لاهیجان” است؛ شهری که نسل حاضر و آینده آن باید به این فراست عینی دست یابد که اینجا، این شهر نمی‌تواند از گذشته پرافتخار خود بند بگسلاند؛ هنر و ادبیاتش نباید به ابتذال کشیده شود؛ نمی‌بایست از جریان اجتماعی و سیاسی گذشته بی بدیل‌اش عبور کند؛ نمی‌بایست تکاپوی اقتصادی‌اش که با ریشه‌های نامش که با ابریشم گره خورده است، از مدار رونق دور شده و به رکود کشیده شود.

لاهیجانی امروز و فردا باید دریابد “تئاتر خیابانی”، “همایش بامبو” ، “جشنواره چای” و دیگر رویدادها بهانه‌های خوبی برای اندیشیدن به “فخر لاهیجان” است؛ این لحظات، گنجینه‌ای ارزشمند و فرصتی گرانبها است تا بار دیگر به هویت اصیل و کهن این شهر به شکل روشن‌تر و عمیق‌تری بنگریم و سرمایه‌های فرهنگی و تاریخی‌مان را با دیده‌ای باز و واقع‌بینانه‌تر در جایگاه خود بنشانیم.

لاهیجان فقط به نام چایش نیست، مرکزیت به هم‌ پیوسته از شکل‌دهی هویت اقتصادی، اجتماعی و چه بسا سیاسی و فرهنگی است؛ میدان لاهیجان، قلب تپنده‌ی این شهر و نمادی جاودانه از حیات شهری است. این میدان، نه تنها مرکزیت جغرافیایی دارد، بلکه نقطه‌ی اتصال و همگرائی تاریخ، اقتصاد، روابط اجتماعی و حتی تحولات سیاسی است. میدان لاهیجان، چونان قلبی زنده، جریان‌های مختلف زندگی را به هم پیوند می‌دهد و نمادی است از وحدت، پیوستگی و همبستگی مردمانی که در گذر زمان، این شهر را به خانه‌ای مشترک بدل کرده‌اند. اینجا جایی است که همه‌ی جریان‌ها به هم می‌رسند، و باید مراقب بود که این مرکزیت و وحدت به گسست و چندپارگی بدل نشود.
لاهیجان، این شهر تاریخی و باشکوه، نه تنها یک مکان جغرافیایی است، بلکه تجلی روح و هویت مردمانی است که در گذر زمان، فرهنگ، هنر و تاریخ را در آغوشی گرم پرورش داده‌اند. بافت تاریخی آن، با کوچه‌های باریک و خانه‌های قدیمی، داستان‌های بی‌شماری را در دل خود نهفته دارد؛ داستان‌هایی از عشق، ایثار و پایداری. بازار کهن آن، با رایحه‌های آشنا و صداهای آشناتر، یادآور روزگاران گذشته است و میدان کهن‌سالش، گواهی بر پایداری و استواری این شهر در برابر گذر زمان.

در این شهر، هر سنگ و آجری قصه‌ای دارد، هر کوچه و خیابان خاطره‌ای را در خود حفظ کرده است. لاهیجان، با همه‌ی اجزای خود، یک کل واحد و منسجم است که هویت آن را شکل می‌دهد. این هویت، نه تنها از گذشته‌ی پرشکوه آن سرچشمه می‌گیرد، بلکه در زندگی روزمره‌ی مردمانش، در آداب و رسومشان، در هنر و فرهنگشان، و در روابط اجتماعی‌شان تجلی می‌یابد.