یادداشت ؛ دکتر عادل علوی
ورزشگاه‌ها تنها محلی برای تماشای فوتبال نیستند؛ آن‌ها قلب تپنده یک شهر و نماد امید و همبستگی اجتماعی هستند. این روزها، در شرایط سخت اقتصادی و اجتماعی، که در سایه جنگ و تحریم و چکاندن مکانیزم ماشه هستیم ٫ ورزش به خصوص فوتبال، برای بسیاری از جوانان پناهگاهی برای فراموشی دغدغه‌ها و محلی برای تزریق امید به آینده است. در رشت، شهری که سال‌ها با فوتبال نفس کشیده، داستان داماش گیلان فراتر از یک تیم ورزشی است؛ داماش نماد هویت و سرسختی مردم این شهر است، نمادی که پس از سال‌ها دوری از لیگ برتر در لیگ یک هنوز نفس می کشد ، با خون دل سال گذشته در این جایگاه خود را حفظ کرده و آرزوی بازگشت به لیگ برتر را دارد اما بدون پشتوانه مالی به کلامی با جیب خالی فقط امید به یار دوازدهم دارد.
اما در چهار بازی ابتدایی لیگ یک، خبری از تماشاگران عاشق داماش نیست. حکم عجیب و ناگوار عدم صدور مجوز ورود تماشاگران، نه تنها ضربه‌ای به روح و روان تیم وارد کرد، بلکه یک توهین آشکار به مردم رشت و هواداران وفادار داماش بود. چرا باید در این شرایط همه با چشم‌گریان و دلی پرخون استادیوم را ترک کنند و چرا باید کاری کنید علی نظرمحمدی با خواهش و منت تمرکز خود را از بازی از دست دهد و به پای تماشاگر بیفتد که استادیوم را ترک کنند که داماش بیش از این سلاخی نشود
نمی خواهم بگویم که چه کسی مقصر است و قانون چیست ولی این تصمیم، فراتر از یک حکم ورزشی ساده، یک خطای استراتژیک با تبعات منفی گسترده اجتماعی است.
ورزش در ذات خود، بستری برای تخلیه هیجانات، تقویت حس تعلق و ایجاد یکپارچگی اجتماعی است. وقتی این بستر از جوانان و مردم گرفته می‌شود، وقتی تنها روزنه امیدشان برای شادی و همبستگی کور می‌شود، نتیجه‌ای جز افزایش سرخوردگی و ناامیدی نخواهد داشت. این تصمیم نه تنها ورزش را از هدف اصلی خود دور می‌کند، بلکه بستر مناسبی را برای ایجاد شکاف‌های اجتماعی و نارضایتی‌های عمیق فراهم می‌سازد.
برخی ممکن است این تصمیم را یک اتفاق ساده ورزشی بدانند، اما در دنیای امروز، اینگونه تصمیمات می‌توانند پیامدهای امنیتی نیز داشته باشند. وقتی کانال‌های سالم و قانونی برای تخلیه انرژی و ابراز وجود جوانان بسته می‌شود، این انرژی به سمت مجراهای دیگری هدایت خواهد شد که می‌تواند برای جامعه خطرناک باشد.
صدای سوت‌های داوری بدون فریاد هواداران، تنها یک صدای خالی است. تصمیمات غیرمسئولانه در حوزه ورزش، خصوصاً در مورد تیم‌های مردمی مانند داماش، بیش از هر چیز دیگری، «امید» را نشانه می‌رود و این خطرناک‌ترین توهین به مردم است. بازگرداندن تماشاگران به ورزشگاه‌ها، صرفاً یک اقدام ورزشی نیست، بلکه یک اقدام اجتماعی و حتی امنیتی در جهت تقویت اعتماد و انسجام است. شاید وقت آن رسیده که مسئولان به جای درهای بسته، درهای گفت‌وگو و درک را به روی مردم بگشایند و به یاد داشته باشند که ورزش برای مردم است، نه علیه آن‌ها.
امید است که انسان های وطن پرست و متعد در ورزش ورود کرده و جلوی چنین تصمیمات ریشه کن را بگیرند