یادداشت ؛ سید محمد (عادل) علوی

۱- محمد رویانیان مدیر جنجالی و پرسر و صدایی است. در بیش از یک سالی که اداره باشگاه پرسپولیس را برعهده داشته، بارها با رفتارهای عجیب و نامتعارفش محور اخبار و حاشیه‌های کوچک و بزرگ بوده است. ریخت‌وپاش‌های نقل‌و انتقالاتی، داستان پورشه‌های اهدا شده و مجادلات تند و کم‌سابقه‌اش با طرفداران مدیرعامل، چهره‌ای جنجالی و خبرساز از او ساخته‌اند که همیشه مورد توجه رسانه‌هاست. اما شاید مهم‌ترین مشخصه مدیریتی او در فوتبال، هنر شگفت‌انگیزش در بیان اظهارنظرهای نامناسب و نسنجیده باشد؛ آنچه در این ماه‌ها دردسرهای فراوانی برای مجموعه سرخپوشان به همراه داشته است. پرسپولیس تا امروز هزینه‌های زیادی بابت خام‌گویی‌های مدیرعامل نظامی‌اش پرداخت کرده؛ کسی که روزی به علی کریمی توهین کرد، بعداً به علی دایی تهمت پول‌پرستی زد و درباره عادل فردوسی‌پور دچار تناقض‌گویی‌های حیرت‌انگیز شد.این آخری واقعاً شاهکار است. رئیس سابق ستاد سوخت کشور که در مراسم گلریزان برخی ورزشکاران نیازمند در زورخانه تهران حاضر بود، ناگهان در حضور خبرنگاران گفت: «بالاخره لنگ مال زورخانه است و همه ما پرسپولیسی‌ها لنگی هستیم.»

۲- بدون شک مشکل بسیاری از مسئولان فوتبال ایران «زیاده‌گویی» است. وقتی این افراد با اشتیاق فراوان برای حضور در رسانه‌ها، مقابل هر میکروفونی حاضر می‌شوند و عطش خودنمایی دارند، نتیجه‌اش سخنان بیهوده و مشکل‌ساز است. در بزرگ‌ترین باشگاه‌های اروپایی با میلیون‌ها هوادار و گردش مالی سرسام‌آور، شاید سالی دو مصاحبه هم از مدیران منتشر نشود. تفاوت همین‌جاست؛ در اسپانیا وقتی ایکر کاسیاس به دلیل خشم بی‌دلیل مورینیو نیمکت‌نشین می‌شود، فلورنتینو پرز احساساتش را برای خود نگه می‌دارد تا مسئله زود حل شود و رابطه استاد و شاگرد عادی گردد. اما در ایران، وقتی مانوئل خوزه درباره کریمی دچار سوء تفاهم می‌شود،محمد رویانیان با مواضع رادیکالش بر آتش دامن می‌زند تا مسئله حل‌نشدنی شود. نتیجه چیست؟ موثرترین بازیکن تیم دو ماه از تمرینات دور می‌ماند، فرم ایده‌آلش را از دست می‌دهد و گرفتار مصدومیت‌های سختی می‌شود که خسارت‌های بزرگی برای پرسپولیس و تیم ملی دارد. حالا باز هم محمد رویانیان است که در سودای ستاره شدن، تیترهای حیرت‌انگیزی به رسانه‌ها می‌دهد و حتی از توهین به پیراهن محبوب‌ترین تیم ایران هم دریغ نمی‌کند. آقای رویانیان، «حال» شما خوب است؟

۳- برخلاف ادعای سردار، مشکل اصلی اینجاست که او و بسیاری از همراهان شیرین‌زبانی‌اش به قول خودش «لنگی» نیستند. اگر مدیرعامل پرسپولیس که در جوانی به رنگ آبی گرایش داشت، سال‌ها با عشق به این تیم خاک سکو می‌خورد و با غم و شادی‌اش تا مرز جنون پیش می‌رفت، امروز به خود اجازه نمی‌داد به ارزش مشترک میلیون‌ها ایرانی بی‌احترامی کند.

رویانیان درباره پیراهن گران‌بهای پرسپولیس که افتخار جمعی از بزرگ‌ترین ستارگان ورزش ایران بوده، به اصطلاحی نامناسب متوسل شده که حتی برخی رسانه‌های رقیب هم از به‌کاربردنش اجتناب می‌کنند. این اتفاق چگونه باید تفسیر شود؟ آیا اگر اوضاع کشور درست بود و مدیریت پرسپولیس به کسی سپرده می‌شد که سال‌ها عاشقانه برای این تیم تلاش کرده بود، باز چنین سخنان دردناک و ناپسندی از مسئولان باشگاه شنیده می‌شد؟ شاید مشکل اصلی همین است که «کیسه‌لنگی» بودن هرگز به سردار محمد رویانیان نمی‌چسبد، وگرنه او در مواجهه با ارزش‌های مقدس نزدیک به نیمی از ایرانیان، دست‌کم محافظه‌کارانه‌تر و محتاط‌تر رفتار می‌کرد.

۴- گاهی سکوت بهترین گزینه است؛ به‌خصوص برای کسانی که «اندازه» گفتار را نمی‌دانند و ممکن است با چند جمله ناپخته، همه رنج‌ها و دستاوردهای‌شان را به باد دهند.