در نزدیکی انتخابات، تاکید بر وجود مشکلات ریز و درشت، سیاستی پرکاربرد است. سیاستی که در آن کاندیدای انتخابات، بزرگ نمایی مشکلات موجود را با وعده های فراوان برای حل این مشکلات در می آمیزد. غافل از اینکه گوش مردم از این وعده ها پر است و فاصله حرف تا عمل از زمین تا آسمان!
به گزارش کاشف خبر، در بین سیاست مداران ایرانی یک عادت عجیب وجود دارد. عادتی که شاید نمونه اش در هیچ کجای جهان یافت نشود. آن هم بازگو کردن مشکلات برای مردم به جای حل آن است. تصور کنید وزیر راه و شهرسازی از ضعف راه های کشور می گوید. وزیر بهداشت از کمبود تجهیزات بیمارستانی گله می کند و وزیر فرهنگ و ارشاد بر لزوم فرهنگ سازی تاکید می کند. اظهاراتی که به علت تداوم طرح آن در رسانه های گروهی، دیگر عجیب به نظر نمی رسد. آن هم برای مردمی که مدت هاست فراموش کرده اند که اساسا وظیفه مسئولین حل مشکلات است نه در میان گذاشتن آن با مردم!
برایمان عادی شده است که مسئولین بیایند و از مشکلات بگویند. عادی شده که مثلا مدیرکل ورزش و جوانان گیلان از کمبود سرانه ورزشی استان بگوید و مدیرکل آموزش و پرورش از وجود بخاری های نفتی در مدارس. گویا از یادمان رفته که همین هایی که مشکلات را طرح می کنند، خودشان باید آن را حل کنند وگرنه انعکاس مشکلات موجود برای مردمی که نه بودجه ای در اختیار دارند و نه قدرتی برای حل آن، چه فایده ای دارد؟!
در نزدیکی انتخابات، تاکید بر وجود مشکلات ریز و درشت، سیاستی پرکاربرد است. سیاستی که در آن کاندیدای انتخابات، بزرگ نمایی مشکلات موجود را با وعده های فراوان برای حل این مشکلات در صورت پیروز شدن خودش در انتخابات در می آمیزد غافل از اینکه گوش مردم از این وعده ها پر است و فاصله حرف تا عمل از زمین تا آسمان!
طی روزهای اخیر یک کاندیدای انتخابات لنگرود با یکی از سایت های خبری استان به گفتگو نشسته است. گفتگویی که در آن پرویز محمدنژاد ضمن تاکید بر ضعف زیرساخت ها در لنگرود، وعده هایی از جنس زنده کردن برنج و ابریشم و پیوند زدن بهبود وضعیت اشتغال جوانان به اتحادیه اوراسیا داده است.
فارغ از اینکه این وعده ها تا چه اندازه قابلیت عملی شدن دارد، تحقق آن ها اصلا در حد توانایی های یک نماینده مجلس هست یا نه و قبلی هایی که با همین وعده ها یا مشابه آن ها راهی بهارستان شدند تا چه اندازه به وعده ها وفا کردند، هدف، اشاره به قسمت دیگری از اظهارات این کاندیدای انتخابات از حوزه لنگرود است. همان قسمتی که در آن محمدنژاد بارها و بارها از ضعف زیرساخت ها در لنگرود می گوید.
اگرچه محمدنژاد در گفتگوی خود نامی از فرد خاصی نمی برد اما توجه به این نکته که او در پی کنار زدن لاهوتی از کرسی نمایندگی مجلس و تصدی خودش بر صندلی سبز بهارستان است، ممکن است هر بیننده و خواننده ای را ناخوداگاه به یاد نماینده فعلی لنگرود انداخته و انگشت اتهام کم کاری در حوزه زیرساخت ها را به سمت لاهوتی نشانه بگیرد. در این بین اما ممکن است سوالاتی هم در نزد افکار عمومی شکل بگیرد. سوالاتی که پاسخ به آن می تواند تا حد زیادی فاصله حرف تا عمل محمدنژاد و محمدنژادهایی که سودای بهارستان را در سر می پرورانند، مشخص کند.
۱٫ این “بایدها” را دقیقا چه کسی باید اجرایی کند؟ مثلا تصور کنیم نویسنده این مطلب بنویسد که اقتصاد ما باید تا ۱۰ روز دیگر از چین پیشی بگیرد. مگر نه اینکه تحقق این بایدها در گرو تلاش های دولت و مجلس است؟ اگر این چنین است که چرا اقتصاد کشور به این رکود کم سابقه دچار است؟ چه تضمینی وجود دارد که محمدنژاد هم همچون بسیاری از افراد دیگر پس از حضور در بهارستان، این باید ها را از یاد نبرد؟
۲٫ محمدنژاد تا پیش از کاندیداتوری مجلس، قائم مقام مدیر عامل شرکت توزیع برق گیلان به عنوان یکی از مهمترین شرکت های اجرایی و خدمت رسان استان بوده است. حالا که او تا این اندازه بر لزوم تقویت زیرساخت های لنگرود تاکید می کند، بد نیست به افکار عمومی بگوید که نه در خصوص برنج و ابریشم و اوراسیا، بلکه حداقل در حوزه کاری خود یعنی همان صنعت برق در جهت ارتقای زیرساخت های شهرستان لنگرود چه کرده است؟ البته به راحتی می توان با جستجوی ساده در فضای مجازی به اخبار فراوان قطعی برق در لنگرود دست یافت.
۳٫ گرایش سیاسی محمدنژاد ابهامی است که می بایست از سوی این کاندیدای مجلس مشخص شود. بنا به آن چه که در رسانه ها منتشر شده، وی در انتخابات دوره قبل مجلس که اصلاح طلبان مورد استقبال مردم قرار داشتند، خود را نامزدی اصلاح طلب معرفی می نموده است. حالا که سیاست های دولت برخواسته از اصلاحات به خصوص در حوزه اقتصاد مردم را به شدت از اصلاحات رویگردان کرده، امید است محمدنژاد همچنان پایبند به گرایشات سیاسی خودخوانده اش باشد.
منبع؛خزرآنلاین
